Σε αρκετούς φανταστικούς λογοτεχνικούς κόσμους – σε πολλούς, ίσως – δίνονται πολύ συγκεκριμένες εξηγήσεις για το πώς δημιουργήθηκε το σύμπαν, ποιοι είναι οι θεοί, και τα λοιπά. Ακόμα και πράγματα όπως «από πού προέρχεται η μαγεία» εξηγούνται με τρόπο απλό και συγκεκριμένο – έως και ορθολογιστικό, ίσως.
Αλλά αυτό είναι βαρετό, και ακόμα και ανέμπνευστο, θα έλεγα. Επιπλέον, μοιάζει στημένο. Σκέψου μόνο πώς είναι οι πραγματικοί μύθοι και τι αληθινά ξέρουμε για το πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος.
Απάντηση στο πρώτο: οι μύθοι είναι πολύ, πολύ μπλεγμένοι· συχνά, δε, αντικρουόμενοι αναμεταξύ τους.
Απάντηση στο δεύτερο: τίποτα δεν ξέρουμε, ό,τι κι αν θέλει να μας λέει το δόγμα της επιστήμης.
Αυτό είναι, νομίζω, κάτι που πρέπει να αντανακλάται και στη φανταστική λογοτεχνία, όχι μόνο για λόγους αληθοφάνειας, αλλά και επειδή έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Τα πράγματα αυτά όσο πιο συγκεχυμένα είναι, τόσο πιο συναρπαστικά και μυστηριακά είναι. Ακόμα και αντικρουόμενα στοιχεία μπορεί να παρουσιάζονται μέσα στην αφήγηση σχετικά με τέτοια πράγματα. Η λογική ότι αφού ισχύει αυτό δεν μπορεί να ισχύει το αντίθετό του είναι μια καθαρά υλιστική, μηχανιστική λογική που όχι μόνο δεν είναι απόλυτα ρεαλιστική, κατά τη γνώμη μου, αλλά δεν ταιριάζει και τόσο σε φανταστικές ιστορίες, ειδικά όσες θέλουν να περιλαμβάνουν ένα στοιχείο μαγικού ρεαλισμού.
Σε ορισμένα θέματα – όπως η δημιουργία του κόσμου, οι θεοί, και παρεμφερή – πρέπει πάντα να υφίσταται ένα Μεγάλο Μυστήριο, κάτι που οι λογοτεχνικοί χαρακτήρες μπορεί διαρκώς να εξερευνούν, να ανακαλύπτουν πράγματα γι’αυτό, αλλά ποτέ να μην έχουν τη δυνατότητα να δουν το Όλο. Έτσι, το Μυστήριο παραμένει για πάντα Μυστήριο, για πάντα θαυμαστό, όσο κι αν το εξερευνήσεις, όσα κι αν μαθαίνεις γι’αυτό. Μάλιστα, όσα πιο πολλά μαθαίνεις γι’αυτό, πιθανώς τόσο πιο μυστηριώδες να γίνεται.
*
Και τώρα, θα με ρωτήσετε πώς τα σκέφτηκα όλ’ αυτά... Ε, μόλις τελείωσα το The Oblivion Hand, για το οποίο είχα κάνει κάποια σχόλια τις προάλλες, και το οποίο ακολουθεί αυτή τη λογική του Μεγάλου Μυστήριου άψογα ώς εδώ. (Πάω να διαβάσω τη συνέχειά του, χωρίς διακοπή.) Επίσης, γράφω και κάτι δικό μου αυτό τον καιρό το οποίο επίσης μ’έχει βάλει να σκέφτομαι προς αυτή την κατεύθυνση.