Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
6 / 2023

Τα ηλεκτρονικά βιβλία είναι και χάρτινα

Κάποιες φορές έχει τύχει να μου πουν: Θα διάβαζα τα βιβλία σου αλλά αν ήταν σε χαρτί· στην οθόνη δεν μπορώ να τα διαβάσω.

Εμένα ξέρετε τι μου λέει αυτό; Εξαιρώντας τη σπάνια περίπτωση που όντως δεν μπορεί κάποιος να διαβάσει στην οθόνη, μου λέει ότι ή δεν διαβάζει και πολλά βιβλία γενικά, ή δεν διαβάζει καθόλου λογοτεχνικά βιβλία, ή δεν θα διάβαζε τα δικά μου βιβλία ούτως ή άλλως, ή έχει κάποια ατζέντα εναντίον των ηλεκτρονικών βιβλίων, ή δίνει αυτή την απάντηση απλά για να με ενοχλήσει ή για να με «ωθήσει» (αν είναι δυνατόν) να βγάλω χάρτινα βιβλία.

Όμως δεν έχω κάτι ενάντια στα χάρτινα βιβλία (όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές)· απλώς δεν με συμφέρουν οικονομικά και δεν με βολεύουν πρακτικά (κυρίως, ηλεκτρονικά βιβλία διαβάζω). Μου αρέσουν, περισσότερο, φετιχιστικά.

Αν κάποιος όμως θέλει να διαβάσει [...]

Παραμυθιάσου

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Πότε είναι η καλύτερη ώρα για ν’αρχίσεις να “παραμυθιάζεσαι”;

Τώρα.

Τα πάντα είναι story-telling. Οι ιστορίες που λες στον εαυτό σου και οι ιστορίες που λες στους άλλους, και οι ιστορίες που λένε οι άλλοι στον δικό τους εαυτό.

Παραμυθιάσου.

Προτού σε παραμυθιάσουν.

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (182)

Φρικαρισμένο τον βλέπω...

Η εμπειρία της ανάγνωσης – κάτι το μαγικό και μυστηριώδες

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Όταν γράφεις για ένα βιβλίο, ποτέ δεν μπορείς να γράψεις τα πάντα γι’αυτό, όσο μεγάλη βιβλιοκριτική κι αν κάνεις. Πάντα θα είναι σαν, εν μέρει, να το έχεις αδικήσει – να το έχεις κάνει να φανεί καλύτερο ή χειρότερο ή απλά διαφορετικό. Επιπλέον, είναι αδύνατον να περιγράψεις την ίδια την εμπειρία της ανάγνωσης ενός βιβλίου. Η εμπειρία αυτή δεν περιγράφεται – το πώς σε έχει κάνει να αισθανθείς. Δεν έχεις παρατηρήσει ότι μπορεί ένα βιβλίο να φαίνεται “καλό γενικά” αλλά να μη σ’αρέσει; Και δεν έχεις παρατηρήσει ότι μπορεί ένα βιβλίο να σ’αρέσει παρότι δεν μοιάζει και τόσο καλό, αλλά δεν μπορείς να πεις γιατί ακριβώς σού αρέσει; Ή, αντιστρόφως, μπορεί να μην σου αρέσει και πάλι να μη μπορείς να πεις γιατί ακριβώς δεν σου αρέσει.

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με την [...]

 

Επίσης . . .

Πώς Πλάθονται οι Κόσμοι οι Φανταστικοί


Μέθοδοι δημιουργίας

Πολλοί αναρωτιούνται πώς οι συγγραφείς φαντασίας φτιάχνουν φανταστικούς κόσμους γεμάτους περιοχές, παράξενα ονόματα, και ένα σωρό ιδιομορφίες σε σχέση με τον δικό μας κόσμο. Κάποιοι, πάλι, που σκέφτονται να γράψουν φανταστική λογοτεχνία διστάζουν γιατί δεν νομίζουν ότι θα κατάφερναν να φτιάξουν τόσο μεγάλους και πολύπλοκους φανταστικούς κόσμους.

Και υπάρχει και το παράδειγμα του Τολκιν, ο οποίος είχε φτιάξει έναν κόσμο με αρκετά πολύπλοκη μυθολογία και ακόμα και δικές του γλώσσες οι οποίες είναι, πραγματικά, σαν κανονικές γλώσσες. Ορισμένοι επίδοξοι συγγραφείς τρομάζουν από αυτό. Σκέφτονται: Μα πώς να το κάνεις;

Υπάρχει, όμως, και το αντίθετο ρεύμα (όπως ο Michael Moorcock), που ισχυρίζεται ότι δεν χρειάζεται ο φανταστικός κόσμος να είναι πολύπλοκος, ούτε καν λεπτομερειακός: μάλιστα, αυτό είναι κακό. Αλλά ακόμα κι αυτοί οι συγγραφείς πλάθουν διάφορα παράξενα φανταστικά σκηνικά, παρά τα όσα λένε. Απλώς δεν τους ενδιαφέρει να τα καταγράψουν σαν ιστορικά δεδομένα ή σαν να γράφουν τον Οδηγό του Φανταστικού Κόσμου. Για παράδειγμα, ο κόσμος του Elric, του γνωστού ήρωα του Moorcock, είναι αρκετά ευφάνταστος, παρότι ο Moorcock δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με λεπτομέρειες και συστηματική καταγραφή. Όταν βλέπει κάποιος τον κόσμο του Elric – ειδικά κάποιους που δεν ασχολείται με τη φανταστική λογοτεχνία και πολύ – μπορεί να σκεφτεί ότι είναι δύσκολο να επινοήσεις έναν τέτοιο κόσμο, ή μπορεί να απορήσει πώς είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να σκεφτεί όλα αυτά τα πράγματα.

Ουσιαστικά, όμως, δεν είναι και τόσο δύσκολο να φτιάξεις όσους φανταστικούς κόσμους θέλεις, αρκεί, βέβαια, να έχεις κάποια φαντασία και δημιουργική διάθεση.

Υπάρχουν δύο τρόποι, κι ένας τρίτος, για να φτιάχνεις φανταστικούς κόσμους – φανταστικά σκηνικά, εν γένει. Ο πρώτος τρόπος είναι αυτός που θα μπορούσαμε να πούμε Από Πάνω Προς τα Κάτω. Ο δεύτερος είναι αυτός που θα μπορούσαμε να πούμε Από Κάτω Προς τα Πάνω. Και ο τρίτος είναι κάτι ανάμεσα στους δύο προαναφερθέντες, και μπορεί να γέρνει λίγο περισσότερο προς τον έναν ή προς τον άλλο.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαΐου (1/5)


Ζωγραφική φαντασίας | Αρχαία σχέδια στο Περού που απεικονίζουν ψυχεδελικούς χορούς | Μια περγαμηνή του 19ου αιώνα με όλη την ιστορία του κόσμου | Οι 6 αγαπημένοι σουρεαλιστικοί πίνακες του JG Ballard | Ο άνθρωπος που σκότωσε την αναζήτηση του Google | Ψευδο-Βοκάκιος, εβραϊκό pulp fiction, και ο άνθρωπος που ξεπατίκωσε τον Joyce | Η τέχνη της Anna Mond | Ευρωπαϊκός γοτθικός κινηματογράφος | Το Jetpack του James Bond στην ταινία Thunderball | Τα μυστικά των δωματίων απόδρασης (escape rooms) | Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) | Η Μάχη του Clontarf | Συνέντευξη με τον Michael Moorcock | Τα τενεκεδένια ρομπότ στις ταινίες και στον κινηματογράφο | Συνέντευξη με τη Julie Bell | Μια υπεράσπιση του Deathstalker

 

Lud-in-the-Mist, της Hope Mirrlees


Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο, είχα πια καταλάβει γιατί θεωρείται κλασικό και καλτ. Είναι ακριβώς το είδος του βιβλίου που μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο. Έχει μια διαχρονική ιδιαιτερότητα, και μια γενική παραδοξότητα που γαργαλά τη φαντασία.