Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
9 / 2022

Γραφή ή ανάγνωση

Ξεκίνησα να γράφω τον Άρμπεναρκ πριν από 25 χρόνια περίπου. Αυτός είναι πολύς καιρός. Δύο ζωές και μισή, έτσι όπως τα υπολογίζω εγώ. Και έχω γράψει πολλά πράγματα από τότε (Το Παιχνίδι των Ράζλερ, ιστορίες από το Θρυμματισμένο Σύμπαν, και άλλα) που θεωρώ πολύ καλύτερα. Αλλά ο Άρμπεναρκ ήταν το πρώτο πράγμα που έγραψα το οποίο θεωρούσα αρκετά καλό. Τα προηγούμενά μου τα θεωρώ άνευ λόγου τελείως. Από τον Άρμπεναρκ είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ και να αισθάνομαι κάποια πράγματα, και να βγάζω κάποια συμπεράσματα που με εκπλήσσουν ακόμα και σήμερα: και με τα οποία συμφωνώ ακόμα και σήμερα.

Εκείνη την περίοδο που ξεκίνησα να γράφω τον Άρμπεναρκ, είχα επίσης ξεκινήσει να διαβάζω και φανταστική λογοτεχνία πιο ευρέως και πιο συστηματικά. Όχι πως και πριν δεν διάβαζα. Διάβαζα· αλλά ήμουν μικρός, [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (143)

Ανθοπίστολα.

Κάντιλακ και Δεινόσαυροι

Έτυχε να ανακαλύψω μια σειρά που μου έκανε θετική εντύπωση, επειδή έχει ένα ιδιαίτερο ύφος αλλά και αρκετή έμπνευση στο σκηνικό της. Είναι πιο γνωστή, νομίζω, ως σειρά κινουμένων σχεδίων Cadillacs and Dinosaurs, καθώς και ως computer game· αλλά αυτά είναι βασισμένα στο κόμιξ Xenozoic Tales, που δεν έχει και τόσο «πιασάρικο» (ή κιτς – διάλεξε και πάρε) όνομα.

Το Xenozoic Tales μού φαίνεται πολύ περίεργο και brutal· μου φαίνεται να είναι από εκείνα τα (όχι και τόσο) παλιά αλλά καλά πράγματα που είναι κρυμμένοι θησαυροί (για εμάς σήμερα). Δυστυχώς, δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ακόμα, όμως το σκοπεύω (και ελπίζω να μην καταλήξει όπως άλλα κόμιξ που θέλω να διαβάσω).

Τη σειρά Cadillacs and Dinosaurs την έχω ήδη δει σχεδόν όλη (ένα επεισόδιο απομένει) και μπορώ να πω ότι είναι τρομερή για σειρά κινουμένων σχεδίων. Αν και αποφεύγει τα πολύ [...]

Μυστηριακές Οντότητες

Μυστηριακές Οντότητες (142)

Επιτοίχιοι λέοντες.

Συμπαντικές αλλαγές

Εδώ και αρκετά χρόνια γράφω Θρυμματισμένο Σύμπαν. Συνέχεια, βασικά. Δεν έχω αλλάξει σκηνικό (μόνο για δυο, τρία διηγήματα, νομίζω). Και δεν είχα βαρεθεί καθόλου· γιατί το ΘΣ δεν είναι ένας κόσμος, είναι πολλοί κόσμοι. Μπορεί να μοιράζονται κάποια κοινά στοιχεία, αλλά ο καθένας είναι διαφορετικός. Και τα πράγματα που έχεις να γράψεις είναι, ουσιαστικά, ανεξάντλητα. Οι περιορισμοί, πολύ λίγοι.

Σε κάποιες φάσεις, έλεγα ότι δεν θα γράψω στη ζωή μου ιστορίες σε άλλο σκηνικό. Θέλω να πω: όταν έχεις κάτι τέτοιο, τι άλλο χρειάζεσαι;

Με ξαφνιάζω, λοιπόν, τώρα που, ύστερα από τόσα χρόνια, αισθάνομαι πως θέλω να γράψω για κάτι άλλο, και έχω, μάλιστα, και μια τρομερή (κατά τη γνώμη μου, φυσικά) ιδέα για έναν καινούργιο κόσμο. Θα μπορούσα, ίσως, να τον εντάξω κι αυτόν στο ΘΣ, αλλά δεν θέλω να το κάνω· θα μου φαινόταν ανόητο, και [...]

Κουρασμένα τοπία

Κατά κανόνα, μ’αρέσει να πηγαίνω διακοπές στην αρχή και στο τέλος του καλοκαιριού. Η μέση δεν μου αρέσει: πολύς κόσμος, πολύς συνωστισμός. Δεν έχει πλάκα· βαβούρα είναι.

Αλλά έχω επανειλημμένως παρατηρήσει ότι η αρχή είναι πάντα πιο καλή από το τέλος. Ο καιρός είναι πιο γλυκός, το ίδιο το τοπίο πιο «καθαρό» ακόμα, και μεταφορικά και κυριολεκτικά, ο κόσμος πιο ενθουσιώδης, πιο ξεκούραστος.

Στο τέλος του καλοκαιριού, ο καιρός είναι πιο άγριος, το τοπίο είναι γεμάτο σκουπίδια από τα μέσα του καλοκαιριού (τα βλέπεις παντού: στις άκρες των δρόμων, στις πεζούλες), ο κόσμος είναι κουρασμένος. Ο ίδιος ο αέρας νομίζεις ότι είναι κουρασμένος. Έχει περάσει όλος εκείνος ο τουρισμός και έχει «φάει» το μέρος, το έχει ξεκοκαλίσει. Νομίζεις ότι έχεις έρθει για τα αποφάγια. Ή ότι περιπλανιέσαι στα ερείπια, στα απομεινάρια, [...]

Στρογγυλεμένα Windows

Επιστρέφοντας από διακοπές, είπα να δοκιμάσω επιτέλους τα Windows 11. Πήρα ένα laptop που έχω το οποίο δεν πολυχρησιμοποιώ και τσέκαρα αν θα μπορούσε να τα τρέξει. Θα μπορούσε. Το μόνο του θέμα ήταν το CPU (δηλαδή, το ότι η Microsoft θέλει να πουλήσει τα πιο καινούργια CPU). Έκανα, λοιπόν, κάποιες απαραίτητες ρυθμίσεις στα BIOS, κατέβασα ένα ISO των Windows 11, και το πέρασα στον σκληρό δίσκο.

Όταν είχα δει τα Windows 10, πριν από χρόνια, είχα σκεφτεί ότι είναι σίγουρα το καλύτερο λειτουργικό σύστημα που έχει φτιάξει η Microsoft. Και ακόμα έτσι μου φαίνεται.

Τα Windows 11, πολύ απλά, νομίζω ότι είναι πίσω από τα Windows 10 – τουλάχιστον, μέχρι στιγμής. Η εντύπωσή μου από αυτά δεν ήταν και τόσο καλή.

Κατά πρώτον, το σύστημα έκανε πολύ ώρα να εγκατασταθεί στον σκληρό δίσκο, ενώ τα Windows 10, όποτε τα έβαζα ύστερα από καθαρό format, φόρτωναν αμέσως σχεδόν.

Κατά [...]

 

Επίσης . . .

Πώς Πλάθονται οι Κόσμοι οι Φανταστικοί


Μέθοδοι δημιουργίας

Πολλοί αναρωτιούνται πώς οι συγγραφείς φαντασίας φτιάχνουν φανταστικούς κόσμους γεμάτους περιοχές, παράξενα ονόματα, και ένα σωρό ιδιομορφίες σε σχέση με τον δικό μας κόσμο. Κάποιοι, πάλι, που σκέφτονται να γράψουν φανταστική λογοτεχνία διστάζουν γιατί δεν νομίζουν ότι θα κατάφερναν να φτιάξουν τόσο μεγάλους και πολύπλοκους φανταστικούς κόσμους.

Και υπάρχει και το παράδειγμα του Τολκιν, ο οποίος είχε φτιάξει έναν κόσμο με αρκετά πολύπλοκη μυθολογία και ακόμα και δικές του γλώσσες οι οποίες είναι, πραγματικά, σαν κανονικές γλώσσες. Ορισμένοι επίδοξοι συγγραφείς τρομάζουν από αυτό. Σκέφτονται: Μα πώς να το κάνεις;

Υπάρχει, όμως, και το αντίθετο ρεύμα (όπως ο Michael Moorcock), που ισχυρίζεται ότι δεν χρειάζεται ο φανταστικός κόσμος να είναι πολύπλοκος, ούτε καν λεπτομερειακός: μάλιστα, αυτό είναι κακό. Αλλά ακόμα κι αυτοί οι συγγραφείς πλάθουν διάφορα παράξενα φανταστικά σκηνικά, παρά τα όσα λένε. Απλώς δεν τους ενδιαφέρει να τα καταγράψουν σαν ιστορικά δεδομένα ή σαν να γράφουν τον Οδηγό του Φανταστικού Κόσμου. Για παράδειγμα, ο κόσμος του Elric, του γνωστού ήρωα του Moorcock, είναι αρκετά ευφάνταστος, παρότι ο Moorcock δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με λεπτομέρειες και συστηματική καταγραφή. Όταν βλέπει κάποιος τον κόσμο του Elric – ειδικά κάποιους που δεν ασχολείται με τη φανταστική λογοτεχνία και πολύ – μπορεί να σκεφτεί ότι είναι δύσκολο να επινοήσεις έναν τέτοιο κόσμο, ή μπορεί να απορήσει πώς είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να σκεφτεί όλα αυτά τα πράγματα.

Ουσιαστικά, όμως, δεν είναι και τόσο δύσκολο να φτιάξεις όσους φανταστικούς κόσμους θέλεις, αρκεί, βέβαια, να έχεις κάποια φαντασία και δημιουργική διάθεση.

Υπάρχουν δύο τρόποι, κι ένας τρίτος, για να φτιάχνεις φανταστικούς κόσμους – φανταστικά σκηνικά, εν γένει. Ο πρώτος τρόπος είναι αυτός που θα μπορούσαμε να πούμε Από Πάνω Προς τα Κάτω. Ο δεύτερος είναι αυτός που θα μπορούσαμε να πούμε Από Κάτω Προς τα Πάνω. Και ο τρίτος είναι κάτι ανάμεσα στους δύο προαναφερθέντες, και μπορεί να γέρνει λίγο περισσότερο προς τον έναν ή προς τον άλλο.

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Μαΐου (1/5)


Ζωγραφική φαντασίας | Αρχαία σχέδια στο Περού που απεικονίζουν ψυχεδελικούς χορούς | Μια περγαμηνή του 19ου αιώνα με όλη την ιστορία του κόσμου | Οι 6 αγαπημένοι σουρεαλιστικοί πίνακες του JG Ballard | Ο άνθρωπος που σκότωσε την αναζήτηση του Google | Ψευδο-Βοκάκιος, εβραϊκό pulp fiction, και ο άνθρωπος που ξεπατίκωσε τον Joyce | Η τέχνη της Anna Mond | Ευρωπαϊκός γοτθικός κινηματογράφος | Το Jetpack του James Bond στην ταινία Thunderball | Τα μυστικά των δωματίων απόδρασης (escape rooms) | Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης (Kedi) | Η Μάχη του Clontarf | Συνέντευξη με τον Michael Moorcock | Τα τενεκεδένια ρομπότ στις ταινίες και στον κινηματογράφο | Συνέντευξη με τη Julie Bell | Μια υπεράσπιση του Deathstalker

 

Lud-in-the-Mist, της Hope Mirrlees


Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο, είχα πια καταλάβει γιατί θεωρείται κλασικό και καλτ. Είναι ακριβώς το είδος του βιβλίου που μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο. Έχει μια διαχρονική ιδιαιτερότητα, και μια γενική παραδοξότητα που γαργαλά τη φαντασία.