Ζάρια και βιβλία

Εδώ και κάποιες μέρες έχω τελειώσει το Art of Hunting, κι αισθάνομαι τσαντισμένος που ο συγγραφέας δεν έχει ακόμα δημοσιεύσει το τρίτο της σειράς. Αν υπήρχε, αυτό θα ήταν το επόμενο βιβλίο που θα διάβαζα. Δυστυχώς δεν υπάρχει, και προβληματίζομαι.

Το Art of Hunting και το Sea of Ghosts, όπως έχω ξαναγράψει, ήταν ανέλπιστα καταπληκτικά βιβλία, τα οποία βρήκα τελείως τυχαία. Μαζί με το Fire & Blood του GRR Martin πρέπει να είναι τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει μέσα στο 2019... εκτός αν τύχει να συναντήσω τίποτ’ άλλο ακόμα πιο καταπληκτικό μέχρι να βγει ο χρόνος.

Η τριλογία της Tanith Lee – Birthgrave, Shadowfire, Hunting the White Witch – είναι επίσης πολύ καλή, και τώρα βρίσκομαι στο τελευταίο βιβλίο της που, όσο πάει, φαίνεται γίνεται και πιο ενδιαφέρον.

Πάντα είναι καλό να βρίσκεις καλά βιβλία. Κι αν όλα τα άλλα αποτυχαίνουν να σε κατευθύνουν [...]

Ο παλιός είναι αλλιώς

Πριν από κάμποσο καιρό, ένας τύπος είχε βάλει το email μου στη mailing list του χωρίς να με ρωτήσει. Φυσικά, έκανα εκείνο που κάνω πάντα σ’αυτές τις περιπτώσεις: τον πυροβόλησα– Εεε, συγνώμη· θέλω να πω έκανα διαγραφή από τη λίστα.

Γενικά, το θεωρώ αγενές να βάζεις κόσμο στη λίστα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας σου χωρίς να τον ρωτήσεις, και δεν έχω καμιά ανοχή γι’αυτούς που το κάνουν· και μέχρι στιγμής δεν το έχω κάνει ποτέ μου, ούτε και προβλέπω να το κάνω στο άμεσο, ή και στο μακρινό, μέλλον. Απλά δεν μου αρέσει.

Τελευταία, ο ίδιος τύπος άρχισε πάλι να μου στέλνει email, από μια καινούργια λίστα που έχει. Ακόμα θυμόταν τη διεύθυνσή μου; Όλα τα κρατά γραμμένα; Τέλος πάντων. Θα έκανα, κανονικά, εκείνο που κάνω πάντα, το οποίο ήδη ανέφερα τι είναι. Αλλά, από μια ανωμαλία της στιγμής, είπα στον εαυτό μου να περιμένει· ίσως – ίσως– [...]

Μυστηριακές Οντότητες (21)

Αράχνες. Γιγάντιες αράχνες.

Αράχνες-ρομπότ;

Το αραχνοειδές πνεύμα του παλιού οικοδομήματος;

Κι άλλο Clarkash-Ton

Τις προάλλες, έλεγα πάλι για τον παλιό μου φίλο, τον Clark Ashton Smith. Και – το πνεύμα του συνεχώς με διώκει – διάβασα τώρα άλλη μια από τις ιστορίες του σε μια στιγμή παραφροσύνης: The Coming of the White Worm. Και, αν και δεν ξεφεύγει κι αυτό τελείως από τα γνωστά μοτίβα του Smith, είναι, νομίζω, από τις καλύτερες ιστορίες του που έχω διαβάσει, μπλέκοντας φαντασία, μύθο, τρόμο. Αφήγηση σαν διαβολικό παραμύθι.

Μυστηριακές Οντότητες (20)

Κεφάλια πάνω σε παλούκια;

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (44)

Αυτό δεν είναι και τόσο τραγικά παλιό εξώφυλλο, αλλά είναι ολίγον τι “κλασικό”, μπορείς να πεις, αφού είναι το πρώτο βιβλίο της Dragonlance, που, παρά κάποιες αστειότητές της, είναι όντως από τις καλύτερες ιστορίες που έχουν γραφτεί στους κόσμους του D&D.

Η μετάφραση μού έχει φανεί καλύτερη από πολλές άλλες του Anubis, με μια γρήγορη ματιά που έχω ρίξει. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει· το είχα διαβάσει παλιότερα στα αγγλικά. Γενικά, αν μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο στην αρχική του γλώσσα – κι αν είναι γραμμένο στα αγγλικά, μπορώ – ποτέ δεν προτιμώ τη μετάφραση.

Οι Δράκοι στο Φθινοπωρινό Δειλινό περιλαμβάνουν και ασπρόμαυρες εικόνες στην αρχή κάθε κεφαλαίου, ακριβώς όπως και η κλασική ξενόγλωσση έκδοση, καθώς και έναν χάρτη της πλάκας.

Αδυναμία περιγραφής

Η πραγματικότητα και τα καλά βιβλία δεν περιγράφονται μέσα σε μερικές λέξεις.

 

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

Μυστηριακές Οντότητες (19)

Πολύ μεγάλα φτερά. Τελείως από άλλη διάσταση.

Clarkash-Ton ξανά

Τελευταία έτυχε να διαβάζω πάλι λίγο Clark Ashton Smith (με πιάνει και τον πιάνω κάθε τόσο· είναι σαν αρρώστια) και θυμήθηκα πάλι το ακόλουθο post που είχε παρουσιαστεί και στο παλιό blog:

Διάβαζα τις προάλλες μια από τις ιστορίες του Clark Ashton Smith. Έχω, εδώ και χρόνια, ένα βιβλίο που τις περιλαμβάνει όλες· κι αν όχι όλες, σίγουρα σχεδόν όλες. (Βέβαια, μπορείς να τις βρεις και online, δωρεάν.) Δεν το έχω διαβάσει ολόκληρο αλλά λίγες ιστορίες απομένουν πλέον. Δεν βιάζομαι να το τελειώσω· το πιάνω όποτε έχω όρεξη για τέτοιου είδους γραφές.

Ο Smith είναι από τους συγγραφείς που μου αρέσουν: έχει σκεφτεί κάποια πολύ εξωτικά σκηνικά – μαγευτικά – και η πρόζα του είναι σαγηνευτική και σχεδόν υπνωτιστική. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που, κυρίως, εκτιμώ στον Clark Ashton Smith.

Τα σκηνικά στα οποία διαδραματίζονται οι ιστορίες του είναι [...]

Παλιά ελληνικά εξώφυλλα (43)

Τα βιβλία αυτής της σειράς είναι τέσσερα, και, αν θυμάμαι καλά, το πρώτο μού άρεσε περισσότερο απ’όλα. Είναι σαν παραμύθι για μεγάλους· ασκεί μια γοητεία αυτό.

Το όλο παραμυθένιο ύφος φαίνεται και από τις πολύ όμορφες ασπρόμαυρες εικόνες στο εσωτερικό, κάποιες από τις οποίες είναι οι ακόλουθες:

Τα επόμενα βιβλία της σειράς δεν νομίζω ότι μου άρεσαν και τόσο, και το τελευταίο, ειδικά, θυμάμαι πως μου έμοιαζε τραγικά με ακόμα μια κόπια του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Το πρώτο βιβλίο περιλαμβάνει και χάρτη: αυτό τον χάρτη–

(Κλίκαρέ τον για να τον δεις πιο μεγάλο.)

(Η θολούρα στο κέντρο οφείλεται στο σκανάρισμα, καθώς ο χάρτης είναι δισέλιδος και εκεί οι σελίδες διπλώνουν και δεν ήθελα να καταστρέψω το δέσιμο.)

Οι ομοιότητες με τον “πραγματικό” κόσμο είναι καταφανείς, [...]

Παρωδίες και αεροπειρατείες

Όταν ξεκίνησα να γράφω τα Κρυφά Όπλα της Πόλης είχα, εκτός των άλλων, και μια τρελή ιδέα για τη βασική πλοκή της σειράς. Είχα σκεφτεί ότι θα το γράψω περίπου σαν τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο· δηλαδή, η Ρελκάμνια θα ήταν χωρισμένη σε δύο “μπλοκ”, όπου στο ένα μπλοκ μεγάλος αρχηγός θα ήταν κάποιος σαν τον Στάλιν περίπου, και στο άλλο μπλοκ μεγάλος αρχηγός θα ήταν κάποιος σαν τον Χίτλερ περίπου.

Μάντεψε τώρα τι είχα στο μυαλό μου για τον Κάδμο Ανθοτέχνη. Τελικά, όμως, όπως σύντομα συμπέρανα καθώς το έγραφα, η πιο σοβαρή ομοιότητα του με τον Στάλιν είναι ότι είναι ποιητής. Λίγες άλλες πραγματικές ομοιότητες υπάρχουν.

Και η φιγούρα που προόριζα για “Χίτλερ” άργησε να εμφανιστεί μέσα στη σειρά – εμφανίζεται από το 3^ο βιβλίο – επειδή η ιστορία μου έτσι με οδηγούσε· και πάντα αφουγκράζομαι την ιστορία [...]

Μυστηριακές Οντότητες (18)

Φλογόπνοες υπάρξεις... Αλλά τι κάνουν αυτοί οι τύποι με τα υψωμένα χέρια; Μας χαιρετάνε; Ή προσπαθούν να απογειωθούν σαν πουλιά;

Θάλασσες φαντασμάτων

Το Sea of Ghosts είναι από τα ελάχιστα σύγχρονα βιβλία φαντασίας που το τελείωσα και αμέσως έπιασα να διαβάσω τη συνέχεια. Δε θυμάμαι, τα τελευταία χρόνια, να μου έχει ξανασυμβεί αυτό με σύγχρονο βιβλίο φαντασίας. Ναι, ήταν τόσο καλό που δεν μπορούσα να περιμένω· έπρεπε να διαβάσω το επόμενο. (Όχι, δεν ξέρω τον συγγραφέα· όχι, δεν κάνω διαφήμιση.) Συνήθως δεν πάω αμέσως στο επόμενο, ακόμα κι αν θα ήθελα να το διαβάσω· λέω “εντάξει, ασ’ το για άλλη φορά, πάμε σε κάτι διαφορετικό τώρα.” Αλλά όχι με το Sea of Ghosts. Πήγα κατευθείαν στο Art of Hunting, και ήδη έχω διαβάσει σχεδόν το μισό.

Το σκηνικό είναι αληθινά παράξενο. Όχι μαλακίες, όχι κλισέ ντυμένα με άλλα ρούχα. Αληθινά παράξενο φανταστικό σκηνικό, και πλοκή το ίδιο παράξενη και απρόβλεπτη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει και κάποια πολυχρησιμοποιημένα στοιχεία [...]

Ζωντανές γραφές

(Μια επανάληψη από το παλιό blog.)

 

Στη λογοτεχνία, ποτέ μην ακολουθείς μονολιθικούς κανόνες. Ποτέ μην παύεις να πειραματίζεσαι με τα πάντα: με τη μορφή, με την ιστορία, με την αισθητική.

Η λογοτεχνία πρέπει να ξυπνά το μυαλό, και του συγγραφέα και του αναγνώστη. Αν δεν το κάνει αυτό, αν αφήνει το μυαλό να πέφτει σε αποχαύνωση, τότε δεν είναι καλή. Λογοτεχνία που της λείπει η φαντασία δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από μέτρια.

Μυστηριακές Οντότητες (17)

Δεινόσαυροι και εξωγήινοι; Εξωγήινοι δεινόσαυροι και αστροναύτες; Κάτι άλλο;