Επεισόδιο 27
ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ

Η Μαρλιέσσα, η Θεώνη, και η Καλλιστώ μπαίνουν στη σπηλιά όπου το νερό φτάνει ώς τον αστράγαλο και εκπέμπει μια γαλανή ακτινοβολία που φωτίζει τον χώρο.

Μια γυναικεία μορφή αποτελούμενη από μυριάδες μικροσκοπικά άστρα τις περιμένει, στεκόμενη αντίκρυ τους.

Μαρλιέσσα, λέει η Λα’αρτάλερ’μπεθ, είσαι καλά;

«Ναι,» αποκρίνεται εκείνη. «Και σ’ευχαριστώ για ό,τι έκανες. Γι’ακόμα μια φορά, με έσωσες από μεγάλο κίνδυνο.»

Δεν μπορούσα να σε εγκαταλείψω Και δεν ήταν τόσο σπουδαίο αυτό που έκανα Ήταν κάτι μέσα στις περιορισμένες δυνατότητές μου μόνο

Η Θεώνη γελά, και το γέλιο της αντηχεί μακρόσυρτο, αλλοιωμένο, μέσα στην ενδοδιάσταση. «Υπάρχουν πολλοί που δεν θα αποκαλούσαν τις δυνατότητές σου ‘περιορισμένες’, Λα’αρτάλερ’μπεθ.»

Κι όμως είναι Θεώνη Είναι περιορισμένες πια Αυτό το σύμπαν δεν είναι συμβατό με εμένα Αλλά τώρα πρέπει να φύγετε Πρέπει να πάτε μακριά από τη Θακέρκοβ γιατί αλλιώς θα σας κυνηγήσουν Σας ζήτησα όμως να έρθετε εδώ μια τελευταία φορά για να σας κάνω ένα δώρο που θα σας φανεί χρήσιμο Με αυτό μου το δώρο οι άνθρωποι που σας καταδιώκουν δεν θα μπορέσουν ποτέ να σας βρουν Σταθείτε μπροστά μου

Οι τρεις γυναίκες υπακούουν. Στέκονται μπροστά στην οντότητα από τον Ενιαίο Κόσμο, η μία δίπλα στην άλλη.

«Τι δώρο είναι αυτό, Λα’αρτάλερ’μπεθ;» ρωτά η Μαρλιέσσα.

Δώρο μορφής

Βαριά ομίχλη σηκώνεται από το νερό της σπηλιάς. Ομίχλη που είναι στέρεα σαν πέτρα. Οι τρεις γυναίκες νιώθουν παγιδευμένες στο εσωτερικό κάποιας πανίσχυρης ύλης, ενώ παντού γύρω τους άστρα περιστρέφονται. Η καθεμία βλέπει τον εαυτό της να απομακρύνεται, σα να τον κοιτάζει μέσα σε καθρέφτη. Η Μαρλιέσσα βλέπει τη Μαρλιέσσα να φεύγει· η Θεώνη βλέπει τη Θεώνη να φεύγει· η Καλλιστώ βλέπει την Καλλιστώ να φεύγει. Και μια άλλη γυναικεία μορφή έρχεται προς το μέρος τους, μια μορφή που φωσφορίζει και λαμπυρίζει, μια φωτεινή σκιά μέσα από το κενό με τα μυριάδες άστρα…

Ύστερα, οι τρεις τους είναι ξανά στη σπηλιά. Αλλά η εμφάνισή τους έχει αλλάξει. Το χρώμα του δέρματός τους είναι διαφορετικό, το ίδιο και το χρώμα των μαλλιών και των ματιών τους. Μονάχα το γενικό σουλούπι του σώματός τους είναι ίδιο. Κοιτάζουν η μια την άλλη, παραξενεμένες, σαστισμένες. Κοιτάζουν τον εαυτό τους.

«Λα’αρτάλερ’μπεθ!» λέει η Καλλιστώ, ταραγμένη. «Δεν… Δεν το θέλω αυτό! Θέλω να είμαι εγώ! Τι μας έκανες;»

Την Καλλιστώ Μερκάθη μπορεί κάποτε να τη βρει η Σιδηρά Δυναστεία είτε είναι στη Θακέρκοβ είτε όχι Εσένα η Σιδηρά Δυναστεία δεν μπορεί να σε βρει Ούτε εσένα νέα-Μαρλιέσσα Ούτε εσένα νέα-Θεώνη Είστε ελεύθερες να πάτε όπου επιθυμείτε στη διάστασή σας Αλλά μην επιστρέψετε στη Θακέρκοβ εκτός αν σκοπεύετε να ζήσετε εκεί σαν οι προηγούμενες ζωές σας να μην υπήρχαν

«Θα είναι δύσκολο αυτό,» λέει η Θεώνη. «Καλύτερα να φύγουμε.»

Η απόφαση είναι δική σας

«Κι αν θέλουμε να μας ξαναδώσεις την παλιά μας μορφή;» λέει απότομα η Καλλιστώ, που δεν φαίνεται να της αρέσει που η οντότητα από τον Ενιαίο Κόσμο τις μεταμόρφωσε έτσι.

Μπορώ να σας τη δώσω Αλλά είστε σίγουρες πως αυτό επιθυμείτε;

Αν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, μπορείς να κάνεις μια δωρεά στον συγγραφέα μέσω Paypal. Ακόμα και μια μικρή δωρεά, όπως 3 ευρώ, δεν είναι καθόλου αμελητέα και δείχνει ότι εκτιμάς αυτό που βρίσκεις χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση.