Ανάμεσα στα Τέκνα του Φαρμακερού Κύκλου, ο Οφιομαχητής συναντά ανέλπιστα μια παλιά φίλη η οποία του μιλά για πολλά γεγονότα στην Ιχθυδάτια που διαδραματίστηκαν από τότε που εκείνος εγκατέλειψε την ηπειρόνησο. Τον πληροφορεί για τον Πόλεμο των Κουρσάρων, για τις συνέπειές του, και για την καινούργια, άγρια πολιτική κατάσταση· τον προειδοποιεί για την απειλή του Αρχέγονου Όφεως· κάνει μια υπόθεση για τις τελετές βατράχων και για ένα μυστηριώδες δίκτυο· και προθυμοποιείται να βοηθήσει τον Οφιομαχητή στην αναζήτησή του για τους φίλους που, άθελά του, άφησε πίσω του... βέβαιη πως σύντομα θα τον ξαναδεί.

Οι ακόλουθοι του Λοκράθου, όμως, δεν έχουν τελειώσει με τον Οφιομαχητή, και η επιρροή τους φτάνει μακριά...

...ενώ, πριν από μερικά χρόνια, στη Μικρυδάτια, ένας κουρσάρος διασχίζει το Μεγάλο Δάσος, συναντά έναν εξωδιαστασιακό ταξιδιώτη, και προκαλεί μια μικρή αναστάτωση στη δυσώνυμη πόλη της Ακαρκίας. Έπειτα, ο Μαύρος Ξένος εμφανίζεται στις αρένες της Νερκάλης, ένας κατάμαυρος πυγμάχος με εξωφρενική δύναμη, ο οποίος σύντομα, με τις πράξεις του, τραβά την προσοχή διάφορων... και η προσοχή τους είναι ανεπιθύμητη για εκείνον και επικίνδυνη για τους συντρόφους του.

Κατεβάστε το

Nikolai Petrovich Theophilaktoff (1878–1941) | Rodger B. MacGowan | Ερωτευμένοι εντομοειδείς εξωγήινοι | Ο Jack Kirby συναντά τον Stanley Kubrick | Το Amazon αλλάζει την τακτική του για τα ebooks, και το Digital Packrat Manifesto | Margaret Ithell Colquhoun (1906-1988) | Marcel Dzama | Brad Gray | Οι Art Deco αφίσες και τα εξώφυλλα μουσικών άλμπουμ του René Magritte | Cristoforo de Predis | Οι σεξουαλικές συνήθειες των «έκφυλων» πιγκουίνων (1911) | Ο Stephen King προέβλεψε την άνοδο του Trump | Πώς ο τρόμος των Παρισίων έφερε τον κινηματογράφο | The Skyscraper in B Flat | Τα τέσσερα είδη πνευματικής υποβολής | Lineage: Epoch Edition – ένα αφηγηματικό παιχνίδι με γενεαλογίες βασιλιάδων | (και πολλά ακόμα στο LinX)

Αρκετές φορές έχει τεθεί το ερώτημα αν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον σουρεαλισμό και τη φαντασία. Εγώ πλέον έχω καταλήξει ότι ίσως η διαφορά να είναι θέμα αισθητικής αλλά και προκαταλήψεων.

Όταν λέμε «φαντασία», εννοούμε ή την επιστημονική φαντασία – κόσμοι στο διάστημα, διαστημόπλοια, εξωγήινοι, και τα λοιπά – ή την ηρωική/επική φαντασία – αρχαϊκοί κόσμοι, αχανή δάση, μάγοι, δράκοι. Επίσης, εννοούμε οτιδήποτε μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε αυτές τις δύο ακραίες μορφές, καθώς και παραλλαγές τους (όπως, πχ, κάτι σαν το δικό μου Θρυμματισμένο Σύμπαν).

Όταν λέμε «σουρεαλισμός», το πράγμα αρχίζει να μπλέκει. Σουρεαλισμός μπορεί να είναι κάτι σαν τους πίνακες του Νταλί – δηλαδή, κάτι που, για τους περισσότερους από εμάς, δεν βγάζει κανένα νόημα αλλά απλά δημιουργεί μια κάποια αίσθηση. Στη λογοτεχνία, συχνότερα, ο σουρεαλισμός είναι περισσότερο μια αισθητική παρά οτιδήποτε άλλο. Αν και περιλαμβάνει φανταστικά στοιχεία, αυτά μπορεί να είναι πιο πολλά ή πιο λίγα, κατά περίπτωση. Για παράδειγμα, οι ιστορίες του Borges θεωρούνται σουρεαλιστικές· το ίδιο, όμως, και του William Burroughs, ο οποίος, συνήθως, περιλαμβάνει περισσότερα φανταστικά στοιχεία απ’ό,τι ο Borges. Σουρεαλιστικές είναι, επίσης, οι ιστορίες του Franz Kafka. Και ειδικά εκείνη η ιστορία με τον τύπο που μεταμορφώνεται σε κατσαρίδα έχει έκδηλα φανταστικά στοιχεία, αλλά μπορείς και να το θεωρήσεις «αλληγορία» ή ό,τι άλλο θέλεις, οπότε εμπίπτει κυρίως στον σουρεαλισμό, όχι στη φανταστική λογοτεχνία.

Και, γενικά, εκείνο που έχω προσέξει εγώ σχετικά με τον διαχωρισμό φαντασίας και σουρεαλισμού είναι ότι βασίζεται στην αισθητική. Αυτό είναι το πιο ουσιώδες κριτήριο. Αν και υπάρχει πολύς υποκειμενισμός. Ο Thomas Pynchon, ας πούμε, θεωρείται ότι γράφει σουρεαλισμό· αλλά κάτι βιβλία του όπως το Against the Day θυμίζουν ύποπτα φανταστική λογοτεχνία. Το Against the Day το λες σουρεαλισμό απλά και μόνο λόγω της αισθητικής του, ή επειδή το έγραψε ο Thomas Pynchon. Αλλιώς θα μπορούσες να το πεις και φανταστική λογοτεχνία. Ακόμα και επιστημονική φαντασία, αν είσαι φανατικός.

[Συνέχισε να διαβάζεις]