Διαβάζω τώρα το Lords of the Air του Graham Masterton. Απλά είχε τύχει να το βρω σ’ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και το τσίμπησα γιατί μου άρεσε το εξώφυλλο και μου φάνηκε γαμάτο το concept της δυναστείας αεροπόρων μιας κάποιας εποχής.
Δεν έχω διαβάσει πολύ ακόμα, αλλά δεν έχω μετανιώσει που το ξεκίνησα.
Δεν είναι φαντασίας, φυσικά – είναι συμβατική λογοτεχνία – αλλά όσο το διαβάζω ένα πράγμα σκέφτομαι: Γιατί πολλά βιβλία φαντασίας να μην είναι έτσι;
Και εννοώ, από άποψη γραφής. Το ύφος είναι πολύ καλό, οι χαρακτήρες πολύ ζωντανοί, ο διάλογος... Δεν έχω παράπονο. Το διαβάζεις και απλά ρέει. Έχει γαμάτο ύφος.
Σε αντίθεση, πολλά βιβλία φαντασίας είναι αργοκίνητο και «βαριά», ή – δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω – σπασμωδικά γραμμένα. Δεν έχουν ωραίο ύφος.
Κάποια έχουν, αλλά είναι λίγα. Ορισμένα που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό: Dune του Herbert, Amber του Zelazny, Song of Ice and Fire του Martin (τα πρώτα τρία βιβλία, τουλάχιστον· τα άλλα... όχι και τόσο).
Και αναρωτιέμαι: γιατί, ρε φίλε; Η φανταστική λογοτεχνία έτσι ακριβώς θα έπρεπε να γράφεται.