Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Ο Φεμινισμός στη Φανταστική Λογοτεχνία Υπάρχουν «κανόνες» για το πώς πρέπει να παρουσιάζονται οι γυναίκες στις περιπετειώδεις αφηγήσεις;
Dave Stevens
Κατά πρώτον, το ξέρω ότι αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί «ευαίσθητο» θέμα για πολλά άτομα. Τα ακόλουθα δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από προσωπικές απόψεις, αν και είναι, βέβαια, απόψεις στις οποίες πιστεύω ακράδαντα. Ωστόσο, υποθέτω πως κάποιος/α ίσως να έχει εξίσου καλούς λόγους για να πιστεύει το τελείως αντίθετο. Όμως δεν νομίζω ότι πρόκειται ποτέ να συμφωνήσω.
Έχω δει κάποιους τρόπους παρουσίασης των γυναικών στη λογοτεχνία οι οποίοι δεν μου αρέσουν καθόλου. Μιλάω κυρίως αλλά όχι μόνο για βιβλία φαντασίας, και πολλά από αυτά είναι από γνωστούς συγγραφείς έως και
τραγικά γνωστούς. Δεν αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα για προφανείς λόγους. Όλοι αυτοί οι τρόποι παρουσίασης υποτίθεται πως είναι για να ισχυροποιήσουν τη θέση της γυναίκας, όχι για να τη μειώσουν κάτι που δεν με βρίσκει αντίθετο ιδεολογικά αλλά τους θεωρώ εσφαλμένους σε μεγάλο βαθμό.
#1: Η Κυρία που Ξεχωρίζει! Αυτή η περίπτωση είναι όταν έχεις κάποιους χαρακτήρες σε μια ιστορία οι οποίοι είναι όλοι άντρες αλλά, ξαφνικά, παρουσιάζεται μια γυναίκα που μπορεί να κάνει τα πάντα σχεδόν καλύτερα από όλους και γενικά τους αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Οι υπόλοιπες γυναίκες μέσα στην αφήγηση δεν έχουν τις... υπερφυσικές ιδιότητές της. Αλλά αυτή τις έχει. Υποτίθεται πως είναι για να ταυτιστεί κάποια αναγνώστρια μαυτήν και να νιώσει καλύτερα ως εκ τούτου ισχυροποιώντας τη θέση της γυναίκας. Όμως νομίζω ότι αποτυχαίνει ως λογοτεχνία (αν και όχι, ίσως, ως φαντασίωση), γιατί ή μοιάζει με προπαγάνδα ή απλά μοιάζει σαν αστείο (κακόγουστο πολλές φορές).
#2: Η Θυμωμένη Κυρία... Εδώ μιλάμε για την περίπτωση που υπάρχει κάποια γυναίκα μέσα στην ιστορία η οποία χτυπά το πόδι της (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) και οι περισσότεροι άντρες υπακούνε. Επίσης, συχνά η όλη κατάσταση συνοδεύεται από προσβλητικά σχόλια για τους άντρες ως είδος. Ισχύει ό,τι και για την προηγούμενη περίπτωση: μοιάζει ή με προπαγάνδα ή με κακόγουστο αστείο.
#3: Η Συντεχνία της Γυναίκας Α.Ε. Οι γυναίκες παρουσιάζονται ως μια ιδιαίτερη «κλίκα» πολλές φορές, δε, σκιώδης! που ουσιαστικά ελέγχει τα πράγματα, ενώ οι άντρες είναι κατά βάση ανόητοι. Εννοείται, επιπλέον, πως οι άντρες αδυνατούν να καταλάβουν το «μυστηριώδες» γυναικείο μυαλό...
#4: Η Γυναικεία Επανάσταση στη Χώρα του Ποτέ. Εκεί που οι άντρες της ιστορίας δεν το περιμένουν, η «ανόητη» πριγκίπισσα πιάνει τόξο και στοχεύει το μάτι του δράκου! Κάποια γυναίκα, ή κάποιες γυναίκες, ξαφνικά αποδεικνύεται ότι ω του θαύματος! μπορούν να είναι το ίδιο δυνατές με τους άντρες. Συνήθως, χωρίς καμια προειδοποίηση ή αιτιολογία γιατί συμβαίνει αυτό τώρα κι όχι πιο πριν.
#5: Το Γυναικείο Άγγιγμα. Η περίπτωση όπου κάποια πράγματα οι γυναίκες πάντα τα κάνουν καλύτερα.
Πάντα, όμως. Για παράδειγμα, διαπραγματεύσεις στην αγορά. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, κανένας αρσενικός χαρακτήρας δεν μπορεί να τα καταφέρει το ίδιο καλά. Ρόλοι αυστηρώς διαχωρισμένοι, ώστε να φανεί ότι και οι γυναίκες μπορούν να κάνουν σημαντικά πράγματα μέσα στην ιστορία.
#6: Όλα Αναποδογυρισμένα! Ο κόσμος είναι ανάποδος. Οι γυναίκες είναι δυνατές και ελέγχουν το σύμπαν, οι άντρες είναι φοβισμένοι και ελεγχόμενοι. Τα πάντα, μάλιστα, είναι τόσο ανάποδα όσο ποτέ, στον πραγματικό κόσμο, δεν ήταν αντιφεμινιστικά!
Τέτοιες ιστορίες έχουν γραφτεί και από άντρες και από γυναίκες. Δεν είναι ούτε μόνο αντρικές ούτε μόνο γυναικείες. Πολλές από αυτές τις ιστορίες δεν είναι άσχημες, όμως προσπαθούν να αποδειχτούν φεμινιστικές με τον τελείως λάθος τρόπο. Ίσως ορισμένες να είναι απλώς προϊόντα της εποχής τους και γιαυτό εγώ προσωπικά να μην καταλαβαίνω το σκεπτικό με το οποίο έχουν γραφτεί. Άλλες πάλι όχι, υποθέτω· είναι, καθαρά, θέμα νοοτροπίας του συγγραφέα.
Για κάποιους, και κάποιες, φεμινισμός φαίνεται να σημαίνει μείωση της κυριαρχίας ή της δύναμης του άντρα. Δηλαδή, προκειμένου, μέσα σε μια λογοτεχνική ιστορία, μια γυναίκα να αποδειχτεί πιο σημαντική, πρέπει αυτό να γίνει
εις βάρος των αντρών. Πρέπει ή να είναι καλύτερη από τους άντρες, ή οι άντρες να είναι πιο ανόητοι από εκείνη, ή κάτι παρόμοιο.
Ο φεμινισμός, ωστόσο, ως κίνημα δεν ξεκίνησε με τέτοιο σκεπτικό. Ήταν κίνημα ισότητας. Αυτό το σκεπτικό είναι παρεκτροπή του φεμινισμού. Μοιάζει περισσότερο ως βίαιη αντίδραση παρά ως ιδεολογία. Πολλά από τα βιβλία στα οποία αναφέρθηκα, μάλιστα, δείχνουν να περιλαμβάνουν τέτοια στοιχεία σχεδόν
υποχρεωτικά, με το ζόρι, για να ανταποκριθούν σε ένα κοινό που ζητά περισσότερο δυνατές γυναίκες. Είναι σαν οι συγγραφείς να μην ξέρουν πώς να παρουσιάσουν δυνατές ή σημαντικές γυναίκες μέσα στα βιβλία τους και να τους βγαίνει με έναν τρόπο που είναι άκομψος και προσβλητικός και για τις γυναίκες και για τους άντρες.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ποτέ δεν τους κατάλαβα. Από μικρός. Ανέκαθεν, όταν έγραφα, παρουσίαζα και γυναίκες και άντρες ανάλογα με το τι μου ζητούσε η πλοκή. Συνήθως, το αποτέλεσμα ήταν και οι γυναίκες και οι άντρες να παίζουν, κατά περίσταση, εξίσου σημαντικούς ρόλους. Θα μπορούσε, ίσως, κάποιος να με χαρακτηρίσει φεμινιστή, υποθέτω, αλλά εγώ δεν βλέπω τον εαυτό μου ως φεμινιστή. Δεν θεωρώ ότι ανήκω σε κάποιο κίνημα. Απλά γράφω εκείνο που μου έρχεται φυσικά να γράφω.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν (προφανώς) κάποιες διαφορές ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες, αλλά αυτές οι διαφορές είναι, κυρίως, θέμα φυσιολογίας. Το κυριότερο τουλάχιστον για τις λογοτεχνικές περιπετειώδεις ιστορίες είναι πως οι άντρες, εν γένει, είναι πιο δυνατοί σωματικά από τις γυναίκες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί στις περισσότερες περιπτώσεις να κάνει ό,τι κι ένας άντρας εκτός αν το
μόνο κριτήριο είναι η μεγάλη δύναμη. Για παράδειγμα, πολλοί λένε ότι οι γυναίκες δεν θα μπορούσαν να είναι πολεμίστριες, ειδικά σε αρχαϊκά σκηνικά, επειδή η δύναμή τους δεν τους το επιτρέπει. Ξεχνάνε ότι οι πολεμικές τεχνικές δεν βασίζονται μόνο στη δύναμη. Δεν βασίζονται παρά
ελάχιστα στη δύναμη. Πιο σημαντικό είναι να αποφεύγεις τα χτυπήματα του αντιπάλου και να χτυπάς με ακρίβεια σε συγκεκριμένα σημεία, παρά να δέχεσαι χτυπήματα και να χτυπάς δυνατά.
Ο ρόλος της γυναίκας μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία είναι περισσότερο κοινωνικό θέμα παρά φυσιολογικό. Οι κοινωνίες ήταν δομημένες έτσι που περιόριζαν τις ελευθερίες ή τον ρόλο των γυναικών. (Βλέπε, για παράδειγμα, ότι δεν είχαν δικαίωμα ψήφου κάποτε, ή ότι οι άντρες είναι μόνο υποχρεωμένοι να υπηρετούν ως στρατιώτες σε κάποιες χώρες του Τρίτου Κόσμου όπως η Ελλάδα.) Υπήρχαν κάποιοι λόγοι γιαυτό, ναι, αλλά όταν γράφεις φανταστικές ιστορίες δεν χρειάζεται να υφίστανται τα ίδια δεδομένα που υφίστανται στη δική μας κοινωνική πραγματικότητα.
Ο καλύτερος τρόπος για να παρουσιάσεις γυναικείους χαρακτήρες μέσα σε μια λογοτεχνική ιστορία είναι να μην τους σκέφτεσαι καν σαν «γυναικείους χαρακτήρες» αλλά σαν
χαρακτήρες. Απλά γράφεις και ακολουθείς ό,τι σου παρουσιάζεται. Αν σκέφτεσαι ότι πρέπει οπωσδήποτε να γράψεις κάτι συγκεκριμένο προκειμένου να φανεί φεμινιστικό, δεν νομίζω ότι θα βγει τίποτα το καλό από αυτό.
Το μόνο που χρειάζεται να έχει κάποιος κατά νου είναι οι φυσικές διαφορές ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες. Από κει και πέρα, γράφεις γυναικείους χαρακτήρες όπως και αντρικούς.
Όταν ήμουν μικρός, ποτέ δεν είχα καθίσει να το σκεφτώ το όλο θέμα. Απλά πάντα έγραφα μαυτό τον τρόπο. Και με εξέπληξε όταν αργότερα διάβασα άλλους συγγραφείς να λένε ότι δυσκολεύονται να παρουσιάσουν γυναικείους χαρακτήρες μέσα σε μια ιστορία έτσι ώστε να παίζουν σημαντικό ρόλο. Η απορία μου ανέκαθεν ήταν:
Γιατί; Τι διαφορά νομίζεις πως έχει;
Οι περισσότερες διαφορές που παρατηρούμε είναι κοινωνικού τύπου. Είναι το πώς η κοινωνία μάς έχει εκπαιδεύσει να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε. Δεν υπάρχει αντικειμενικά «αντρική» ή «γυναικεία» συμπεριφορά. Τα αγόρια παίζουν με ψεύτικα όπλα και τα κορίτσια με κούκλες επειδή προς τα εκεί ωθούνται από την κοινωνία. Δεν υπάρχει τίποτα το αντικειμενικό σε αυτή την επιλογή. Το όλο πρόβλημα ίσως να ξεκινάει από όταν δένεις στο νεογέννητο αγόρι μια μπλε κορδέλα ενώ στο νεογέννητο κορίτσι μια ροζ κορδέλα. Θα μπορούσες απλά να δένεις μια κόκκινη κορδέλα για κάθε παιδί, ανεξάρτητα.
Όπως και νάχει, αυτός ο διχασμός στην κοινωνία εμένα ανέκαθεν με εξέπληττε και με έβρισκε αντίθετο. Γιαυτό κιόλας πάντα στα βιβλία μου έγραφα για τις γυναίκες όπως γράφω και για τους άντρες. Εκτός αν υπάρχουν συγκεκριμένες κοινωνικές πιέσεις για το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται ο καθένας, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να υφίστανται τόσο συντηρητικοί ρόλοι.
Τουλάχιστον, όταν γράφεις φανταστική λογοτεχνία, οφείλεις να το σκεφτείς αυτό. Γιατί να ισχύουν σε μια άλλη κοινωνία οι ίδιες σαχλαμάρες που ισχύουν σαυτή την κοινωνία που ζούμε; Δεν θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν διαφορετικά; Δεν θα μπορούσαν να ισχύουν
άλλες σαχλαμάρες;
Για εμένα, ο καλύτερος τρόπος να γράφεις για γυναικείους χαρακτήρες είναι να τους βλέπεις όπως και τους αντρικούς χαρακτήρες μέσα σε μια ιστορία. Και δεν μιλάω για τα ερωτικά θέματα προφανώς στα ερωτικά θέματα θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις, όπως και σε κάθε άλλο φυσιολογικό θέμα. Μιλάω για τα
κοινωνικά θέματα. Μιλάω για το αν «επιτρέπεται» μια γυναίκα να είναι πολεμίστρια. Αν «επιτρέπεται» μια γυναίκα να διοικεί ένα πειρατικό πλοίο χωρίς να αποτελεί αξιοπερίεργο της υπόθεσης. Αν «επιτρέπεται» μια γυναίκα να είναι το ίδιο ικανή με έναν άντρα σε οτιδήποτε, ή το ίδιο αδέξια με έναν άντρα σε οτιδήποτε.
Δεν ωφελεί να γίνεσαι δεικτικός με το πόσο τρομερή και ελεύθερη είναι η ηρωίδα της ιστορίας που γράφεις, γιατί τότε πέφτεις στην παγίδα της προπαγάνδας ή της ανόητα αντιδραστικής γραφής. Απλά γράψε για την ηρωίδα σου όπως θα έγραφες για έναν ήρωα, και η σημαντικότητά της μέσα στην αφήγηση θα φανεί από μόνη της.
Αν δεν μπορεί να φανεί από μόνη της, τότε ίσως να μην είσαι ακόμα έτοιμος να γράψεις για γυναίκες. Δεν έχει νόημα να το κάνεις βεβιασμένα αν δεν το αισθάνεσαι.