Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies, από τρίτους κυρίως, για απλή ανάλυση επισκεπτών (πχ, Google Analytics) και για social media (πχ, από το Twitter). Τα μόνα cookies που χρησιμοποιούμε εμείς είναι για θέματα λειτουργικότητας (πχ, για να μην εμφανίζεται ξανά αυτή η ειδοποίηση αφότου έχετε πατήσει το κουμπάκι). Κανένα από αυτά τα cookies, απ’ό,τι ξέρουμε, δεν είναι βλαβερό, και εμείς δεν εκμεταλλευόμαστε τις πληροφορίες σας με κανέναν τρόπο. Ωστόσο, αν θέλετε μπορείτε πολύ εύκολα να σβήσετε τα cookies από οποιονδήποτε browser, συνήθως πατώντας Shift+Ctrl+Del. Περισσότερες πληροφορίες για τα cookies μπορείτε να βρείτε στο www.whatarecookies.com.
Αν σας αρέσουν τα μυθιστορήματα και διηγήματα που βρίσκετε εδώ
τελείως δωρεάν, μπορείτε να το δείξετε κάνοντας μια δωρεά με τον πιο ασφαλή
τρόπο στο διαδίκτυο.
Δύο συνοικίες της Ατέρμονης Πολιτείας, η Βαθμιδωτή και η Επίστρωτη, βρίσκονται από χρόνια σε μια κατάσταση οικονομικής αλληλεξάρτησης. Η μία συμπληρώνει την άλλη. Η Βαθμιδωτή παράγοντας, αποκλειστικά και μόνο, τεχνικούς εξοπλισμούς. Η Επίστρωτη παράγοντας τρόφιμα. Και καμιά από τις δυο συνοικίες δεν διανοείται να αλλάξει τον ρυθμό της ζωής των πολιτών της.
Μια μυστηριώδης γυναίκα με το όνομα Κορίνα παρουσιάζεται στην Επίστρωτη και μιλά με τους Εχθρούς του Πρωινού, τη μεγαλύτερη και χειρότερη συμμορία της συνοικίας, που είναι ο φόβος κι ο τρόμος των πολιτών αλλά και της αστυνομίας. Η Κορίνα προθυμοποιείται να τους βοηθήσει σ’ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο: να κλέψουν χρήματα κατευθείαν από το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Τράπεζας των Τεσσάρων.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που έχει η Κορίνα στο μυαλό της.
Πολύ σύντομα, τα πράγματα αρχίζουν ν’αλλάζουν για τις δύο συνοικίες καθώς οι ισορροπίες θρυμματίζονται...
Το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης αρχίζει!
Μετά από τον διωγμό των δυνάμεων της Παντοκράτειρας, οι υλικές ζημιές στη
διάσταση της Σεργήλης είναι πολλές, και η οικονομία της έχει δεχτεί σοβαρό
πλήγμα. Προκειμένου ολόκληρη η διάσταση να ορθοποδήσει, οι πολιτικοί της
αποφασίζουν να οργανώσουν το Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, που θα φέρει
χρήματα από πολλές άλλες διαστάσεις του Γνωστού Σύμπαντος.
Οι ραλίστες που θα αγωνιστούν είναι όλοι ικανοί και έμπειροι στην οδήγηση –
ήρωες των τροχών και του τιμονιού. Ανάμεσά τους είναι και η Ελοντί Αλλόγνωμη, ή,
όπως πολλοί στη Σεργήλη τη γνωρίζουν από την παλιά της ζωή ως τραγουδίστρια, η
Έκπτωτη Ελοντί. Στο παρελθόν, σε μικρή ηλικία, ήταν δόκιμη για ιέρεια της
Αρτάλης όταν οι πράκτορες της Παντοκράτειρας προσπαθούσαν ακόμα να εξαφανίσουν
τις γυναίκες που λάτρευαν αυτή τη θεά. Αργότερα, είχε μπει στους κόλπους της
Επανάστασης, αποζητώντας εκδίκηση. Τώρα, στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης,
το παρελθόν της Ελοντί θα συναντήσει το παρόν, κι εκείνη θ’ανακαλύψει
καινούργια, και ίσως τρομαχτικά, πράγματα για τον εαυτό της.
Ο Ζορδάμης, ένας παλιός εραστής της Έκπτωτης Ελοντί και δεινός ραλίστας,
συμμετέχει επίσης στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι, και έχει κάνει μια σκοτεινή και
δαιμονική συμφωνία για να βεβαιωθεί ότι θα νικήσει. Επειδή
πρέπει να νικήσει: μυστηριώδεις δυνάμεις του υπόκοσμου της Σεργήλης
βρίσκονται στο κατόπι του, και φαίνονται έτοιμες να τον αφανίσουν αν δεν τους
δώσει ό,τι τους χρωστά...
Στο Πρώτο Πανδιαστασιακό Ράλι Σεργήλης, οι οδηγοί θα τρέξουν επάνω σε
αιωρούμενες ράμπες, επάνω σε δύσκολα εδάφη, μέσα στους άγριους δασότοπους
Φέρνιλγκαν, μέσα στις καυτές ερήμους της Σεργήλης, μέσα σε παγωμένα βουνά, ακόμα
και μέσα σε μια παράξενη ενδοδιάσταση με πράσινο ουρανό και κόκκινο ήλιο...
Η Σεργήλη έχει απελευθερωθεί από τους Παντοκρατορικούς· οι κάτοικοί της
μπορούν ξανά να λατρεύουν όποιους θεούς θέλουν. Η θρησκεία της Αρτάλης έχει
αναβιώσει. Η Αριστέα, μια από τις ιέρειές της, καταφέρνει να λάβει χρηματοδότηση
από την Πολιτειάρχη της Μέλβερηθ για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ναού στα
άκρα της εν λόγω μεγαλούπολης. Αλλά σύντομα ανακαλύπτει ότι το χρηματικό δεν
είναι το μόνο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Οι Ανατολικοί Φρουροί, μια νέα
συμμορία που καταδυναστεύει τις ακροανατολικές συνοικίες της Μέλβερηθ, ζητούν
λεφτά για την προστασία του ναού – «προστασία» από την ίδια τη συμμορία, στην
πραγματικότητα. Η Αριστέα, αρνούμενη να πληρώσει, θα βρεθεί σε σύγκρουση μαζί
τους. Ευτυχώς, στο πλευρό της είναι ο Βασνάρος, ο Αγωνιστής των Δρόμων – γνωστός
και ως Τρελός Λύκος της Μέλβερηθ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας των
Παντοκρατορικών.
Η Φάνρηβ, μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Μοργκιάνης, ήταν κάποτε, πριν
από χρόνια, ελεύθερη με δικό της πολίτευμα. Σήμερα, είναι ένα προτεκτοράτο του
Βασιλείου της Χάρνωθ. Ο λαός της είναι διαιρεμένος: μια μερίδα υποστηρίζει τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο· μια μερίδα είναι με το μέρος του παλιού Φύλακα της Φάνρηβ,
που έρχεται με στρατό από τον βορρά για να την ελευθερώσει· και μια άλλη μερίδα
των πολιτών είναι αυτονομιστές, που δεν θέλουν ούτε τους Χαρνώθιους στην πόλη
τους ούτε την επιστροφή του Φύλακα.
Οι Αιρετοί της Φάνρηβ είναι διαιρεμένοι όπως και ο λαός της, αποτελώντας
αντανάκλασή του.
Ο Άλφεντουρ αλ Έρεσναβ, Διπλωματικός Αντιπρόσωπος του Εμπορικού Συνδέσμου της
Νάζρηβ, έρχεται από την πόλη του με ελικόπτερο προς τη Φάνρηβ, καλεσμένος εκεί
από έναν παλιό του φίλο, τον Κασλάριν ωλ Μάρατεκ, Αιρετό της Συντεχνίας των
Αγροτών. Ο Κασλάριν πιστεύει πως έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη Φάνρηβ προτού η
πόλη καταστραφεί από την οργή των αντίπαλων παρατάξεων. Και ζητά τη βοήθεια του
Άλφεντουρ, ο οποίος μπορεί να ασκήσει πιέσεις και στην Κέσριμιθ ωλ Ζαλτάρεμ, τη
Βασιλική Αντιπρόσωπο, και στο συμβούλιο των Αιρετών.
Όταν όμως ο Άλφεντουρ φτάνει στην πόλη, το κλίμα είναι ήδη έκρυθμο και, με
κάθε μέρα που περνά, χειροτερεύει. Η Αρχόντισσα Κέσριμιθ προσπαθεί με όλους τους
τρόπους – και με τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής πληροφόρησης της Φάνρηβ – να
επηρεάσει τον λαό ώστε να τον τραβήξει με το μέρος του Βασιλείου της Χάρνωθ. Οι
υποστηρικτές του Φύλακα, που έρχεται με στρατό από τα βόρεια, πασχίζουν να
φέρουν τον κόσμο με τη δική τους πλευρά, ενώ αποφεύγουν και χτυπάνε τους
ανθρώπους των Χαρνώθιων. Και οι αυτονομιστές είναι εναντίον όλων, γεμίζοντας
τους δρόμους της πόλης με συνθήματα και απρόσμενες εκρήξεις.
Αλλά στη Φάνρηβ οι πιο επικίνδυνες ενέργειες γίνονται στα παρασκήνια. Σκιερές
μορφές στοιχειώνουν την Πόλη της Αέναης Νύχτας. Προδότες σχεδιάζουν πολιτικές
δολοφονίες. Κατάσκοποι παρακολουθούν κάθε κίνηση. Αδέλφια χάνουν την εμπιστοσύνη
που έχουν μεταξύ τους. Οι πάντες είναι ύποπτοι για τα πάντα.
Ο Πρίγκιπας Ανδρόνικος επιστρέφει στην πατρίδα του, την Απολλώνια, όπου
σύντομα ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε αφήσει. Κάποια
μυστηριώδης, σκοτεινή οργάνωση έχει απλώσει τα δίχτυα της μέσα στο Βασίλειο, και
φημολογείται, ψιθυριστά, ότι ακόμα κι ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Πρίγκιπας
Λούσιος, είναι αναμιγμένος σ’αυτήν.
Ο Ανδρόνικος θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, και θα χρειαστεί να
ζητήσει βοήθεια ακόμα κι από τους επαναστάτες άλλων διαστάσεων· διότι μέσα στην
ίδια του την πατρίδα κανένας δεν φαίνεται πλέον να μπορεί να θεωρηθεί
αξιόπιστος…
Εν τω μεταξύ, οι δυνάμεις της Παντοκράτειρας έρχονται από το Βόρειο Μέτωπο,
φέρνοντας έναν από τους πιο καταστροφικούς πολέμους στο Γνωστό Σύμπαν· ενώ από
τα νότια της διάστασης τερατουργήματα επιτίθενται από την Απολεσθείσα Γη,
μαστίζοντας το Βασίλειο σαν προαιώνια κατάρα.
Στην Απολλώνια, μια από καιρό πολιορκημένη διάσταση, τα πράγματα έχουν
αρχίσει να ξεφεύγουν από τον έλεγχο…
Η Αγγελική, μια φίλη της Παντοκράτειρας, βρίσκεται δολοφονημένη στη σουίτα
ενός ξενοδοχείου, με μυστηριώδεις τομές επάνω στο σώμα της. Ο εραστής της,
Ταγματάρχης Στίβεν Νέλκος, παρότι ήταν μαζί της εκείνη τη βραδιά, μοιάζει να
έχει πλήρη άγνοια του τι συνέβη. Και οι άνθρωποι της Παντοκράτειρας δεν
καταφέρνουν να ανακαλύψουν τίποτα.
Η Ρία-Μία, η Αρχιέρεια του Κρόνου, προτείνει στην Παντοκράτειρα έναν ιδιωτικό
ερευνητή, τον Φέλιξ Χάρλω, ο οποίος ίσως θα μπορούσε να βρει τον δολοφόνο.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτός σύντομα θα συνειδητοποιήσει πως η περίπτωση είναι
εξαιρετικά περίπλοκη και δυσεπίλυτη, και οι δυνάμεις που είναι αναμιγμένες
ξεπερνούν τη δικαιοδοσία του αλλά και τις ικανότητες του μυαλού του...
Ένας ξεχασμένος κόσμος, μια διάσταση απομονωμένη από το υπόλοιπο σύμπαν.
Ένας υπερδιαστασιακός στρόβιλος – ένα
ρήγμα – σπάζει το στάσιμο πλέγμα της πραγματικότητάς του. Κι από εκεί,
έρχεται ένας μεγάλος προφήτης που θα αλλάξει τη ροή της ιστορίας του για
πάντα...
Ο Τάμπριελ, κάποτε σύζυγος της Παντοκράτειρας και μάγος του τάγματος των
Δεσμοφυλάκων, καταλήγει σαν ναυαγός σε μια διάσταση ανέγνωρη για εκείνον. Ένα
μέρος όπου κανένας δεν μιλά καμια γνωστή του γλώσσα. Μέσα στο μυαλό του, όμως,
παράδοξα, υπάρχουν εικόνες από αυτόν τον απομονωμένο κόσμο: και ο Τάμπριελ
συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να βρίσκεται τυχαία εδώ...
Μαζί του είναι η Ανταρλίδα, μια από τις Μαύρες Δράκαινες της Παντοκράτειρας
οι οποίες πλέον υπηρετούν την Επανάσταση εναντίον της. Ούτε εκείνη έχει ποτέ
ξανά δει ή ακούσει γι’αυτό τον κόσμο. Αλλά τώρα που οι δυο τους βρίσκονται εδώ,
σ’ένα ξένο, εχθρικό περιβάλλον, πρέπει να μάθουν να επιβιώνουν ώστε να
ξεκλειδώσουν τα μυστικά της διάστασης που θα τους δώσουν πρόσβαση στο Γνωστό
Σύμπαν, από το οποίο ήρθαν.
Παράξενα ανοίγματα παρουσιάζονται στη Χάρνταβελ: τρύπες επάνω στα ίδια τα
τοιχώματα της πραγματικότητάς της. Από μέσα τους διακρίνεται μια άλλη
πραγματικότητα, και πλάσματα έρχονται από εκεί τα οποία δεν έχουν ξαναβαδίσει
ποτέ στη Χάρνταβελ.
Οι Παντοκρατορικοί που ελέγχουν την εν λόγω διάσταση προσπαθούν να ερευνήσουν
το φαινόμενο, η συχνότητα εμφάνισης του οποίου δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται με
ανησυχητικό ρυθμό. Η Αρίνη’σαρ, μάγισσα του τάγματος των Ερευνητών και σύζυγος
του Παντοκρατορικού Ταγματάρχη Τέρι Κάρμεθ, έχει αναλάβει να ανακαλύψει τι
συμβαίνει, συναντώντας πολλά εμπόδια στον δρόμο της.
Αλλά και ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, ενδιαφέρεται για το
μυστηριώδες φαινόμενο γιατί η Χάρνταβελ συνδέεται άμεσα με τη δική του διάσταση,
την Απολλώνια. Οργανώνει μια αποστολή για να το ερευνήσει, και αναζητά τους
σωστούς ανθρώπους. Προσπαθεί να πείσει τον Γεράρδο να επιστρέψει στη Χάρνταβελ,
η οποία ήταν κάποτε πατρίδα του.
Ο Γεράρδος, όμως, είναι διστακτικός, επειδή είχε τους λόγους του που έφυγε
πριν από χρόνια. Ήταν ένας από τους ιερείς της Χάρνταβελ, που δεν μπορούν ποτέ
να την εγκαταλείψουν, καθώς αυτό σημαίνει τον θάνατό τους από μια δαιμονική
ακατονόμαστη δύναμη που κρύβεται μέσα τους. Αλλά ο Γεράρδος έχει επιβιώσει·
φεύγοντας από τη Χάρνταβελ νομίζει πως κατόρθωσε τελικά να διαλύσει το Εσώτερο
Θηρίο. Μπορεί, όμως, να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα εμφανιστεί και πάλι εντός
του όταν ξαναγυρίσει στη Χάρνταβελ; Και είναι πρόθυμος να το ριψοκινδυνέψει για
να μάθει;
Η επιστροφή στην πατρίδα του μπορεί να τον φέρει σε σύγκρουση όχι μόνο με το
ιερατείο εκεί, αλλά και με μια δύναμη πιο διαβολική και εξαπλωμένη απ’ό,τι
μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι Παντοκρατορικοί στη Χάρνταβελ...
Μετά τη διάλυση της Συμπαντικής Παντοκρατορίας,
ληστές και κακούργοι λυμαίνονται τα άγρια εδάφη της Φεηνάρκια:
απομεινάρηδες των στρατών της Παντοκράτειρας αλλά και γηγενείς που
προσπαθούν να επωφεληθούν από την κατάσταση. Όταν ένας έμπορος από τη
Χόλκεραλ, ο Καντάρφιλ, δέχεται επίθεση από τους ληστές της Σαρντίκα-Νοθ,
μια ομάδα μισθοφόρων έρχεται απρόσμενα προς βοήθειά του για να τρέψει
τους ληστές σε φυγή. Σύντομα όμως ο Καντάρφιλ μαθαίνει πως οι σωτήρες
του είναι κι αυτοί πρώην Παντοκρατορικοί, όπως η Σαρντίκα-Νοθ.
Ονομάζονται Ζωντανοί-Νεκροί, και αρχηγός τους είναι ο Ζαώρδιλ ο
Σκοτωμένος – ένας άνθρωπος που κανονικά θα έπρεπε να είναι νεκρός. Δεν
έσωσαν, όμως, τον έμπορο από τη Σαρντίκα-Νοθ για να τον ληστέψουν οι
ίδιοι· αντιθέτως, τον καθοδηγούν ώστε να φτάσει, μέσω επικίνδυνων
ορεινών περασμάτων, στον προορισμό του: την πόλη της Νασόλκαθ. Εκεί, ο
Ζαώρδιλ ελπίζει να βρει περισσότερες δουλειές για τους μισθοφόρους του,
αλλά ανακαλύπτει πως οι φήμες κυκλοφορούν γρήγορα και είναι πολλοί που
ακόμα έχουν έντονο μίσος για όσους κάποτε υπηρετούσαν την Παντοκράτειρα.
Ωστόσο, υπάρχει και μια γυναίκα – πρώην Παντοκρατορική κι η ίδια – που
επιδιώκει συμμαχία, αν και σκιερή. Και ο Ηγεμόνας της Νασόλκαθ σύντομα
ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον ληστών, και συγκεντρώνει στρατό από
μισθοφόρους κάθε είδους…
Μια επανάσταση ξεκινά, αρχικά περιορισμένη αλλά δυνατή, και σύντομα εξαπλώνεται σαν φωτιά ανεξέλεγκτη. Μια κρυφή δύναμη τη θρέφει από τις σκιές της Πόλης. Εδραιωμένες πλουτοκρατίες καταρρέουν· οι πολιτάρχες της Ρελκάμνια ανησυχούν. Τρόμος και αναστάτωση απλώνονται γύρω από τον Ριγοπόταμο, καθώς προβλέπουν πόλεμο.
Ένας μεγάλος ηγέτης έχει εμφανιστεί και η Πόλη φαίνεται να ζητά το αντίβαρό του – έναν άνθρωπο από συνοικίες αρκετά μακρινές. Εχθρικές δυνάμεις τον θέλουν νεκρό, αλλά μυστηριώδεις συμπτώσεις έρχονται για να τον συντρέξουν. Μισθοφόροι και μαχητές κατευθύνονται προς το επίκεντρο του επικείμενου πολέμου.
Δύο Θυγατέρες της Πόλης αναζητούν ένα πολύτιμο κόσμημα που έκλεψε μια Αδελφή τους – ένα αινιγματικό κατασκεύασμα μιας αρχαίας Θυγατέρας που μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στα λάθος χέρια.
Συμμορίες ξεσηκώνονται παντού, ακούγοντας το όνομα του Αλυσοδεμένου Ποιητή που έσπασε τις αλυσίδες του. Καιροσκόποι και πολεμοκάπηλοι πιστεύουν ότι έχουν κάτι να κερδίσουν. Παλιά καθεστώτα γκρεμίζονται, καινούργια παίρνουν τη θέση τους – καλύτερα ή χειρότερα;
Ένας ξεχασμένος χώρος ανοίγει, ξερνώντας πανωλεθρία και δαίμονες από άλλους χρόνους, τραυματίζοντας την Πόλη και φέρνοντας θλίψη στους κατοίκους της.
Οι Νομάδες των Δρόμων ταξιδεύουν στις οδούς και τις λεωφόρους της Ατέρμονης Πολιτείας, καθοδηγούμενοι από την Κυρά τους. Βαδίζοντας, πάντοτε βαδίζοντας. Προσελκύοντας κι άλλους από τις συνοικίες που περνούν. Ένα υπέροχο, μαγευτικό ταξίδι γι’αυτούς, το οποίο τους αποκαλύπτει ολοένα και περισσότερα μυστήρια της Πόλης· αλλά δεν θα αργήσει να τους βάλει και σε τρομερά προβλήματα. Θα βρεθούν ακόμα και στο έλεος αμφιλεγόμενων δυνάμεων ενώ θα θεωρούν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά, χαμένους μέσα στη Ρελκάμνια.
Μια εποχή μεγάλων αλλαγών, από τον Ριγοπόταμο ώς την Ανακτορική Συνοικία...
Ένας εξερευνητής από την Απολλώνια έχει χαθεί στο Πορφυρό Κενό,
ακολουθώντας τα ξεχασμένα ίχνη για κάποιο πιθανό απομεινάρι από τον Ενιαίο Κόσμο
– κάτι που και η Παντοκράτειρα πολύ πιθανόν να θέλει να πάρει στα χέρια της.
Ο Ανδρόνικος, ο Πρίγκιπας της Επανάστασης, προσπαθεί να προλάβει ένα τέτοιο
ενδεχόμενο, και να ξαναβρεί τον χαμένο εξερευνητή. Στέλνει την Ιωάννα, τη Μαύρη
Δράκαινα, και τον Σέλιρ’χοκ, έναν μάγο του τάγματος των Διαλογιστών, στην Άκρη,
μια πόλη εκεί όπου το σύμπαν τελειώνει και το Πορφυρό Κενό απλώνεται, γεμάτο
Αιωρούμενες Νήσους, Ανέμους, και ανείπωτα όντα.
Στην Άκρη, η Ιωάννα και ο Σέλιρ’χοκ θα βρουν συμμάχους – έναν καπετάνιο του
Κενού, μια Ανεμοσκόπο, έναν μονόφθαλμο κυνηγημένο άντρα – και θα ταξιδέψουν στα
βάθη του Πορφυρού Κενού, σφυροκοπημένοι από Ανέμους… και με έναν από τους πιο
επικίνδυνους πράκτορες της Παντοκράτειρας στο κατόπι τους.
Ο Κάραγγελ, Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα, επιστρέφει στη μεγάλη
πόλη φέρνοντας νέα για τη γενοκτονία της Λευκής φυλής του από μια μαζική επίθεση
Μελανών. Αποζητά εκδίκηση. Αλλά στην Ελρείσβα οι αποφάσεις δεν παίρνονται μόνο
από εκείνον. Ούτε καν μόνο από τον Βασιληά. Ο Πρωτοσπαθάριος Κάραγγελ πρέπει να
συνεννοηθεί με τον Παντοκρατορικό Επόπτη Ευρύμαχο Νάλφερ, που βρίσκεται εκεί,
κυρίως, για να ελέγχει τα ορυχεία ενέργειας της περιοχής. Οι Παντοκρατορικοί
αποδεικνύονται πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Κάραγγελ στον αγώνα του για εκδίκηση
εναντίον των Μελανών, αλλά τα όπλα που φέρνουν είναι τόσο καταστροφικά που
κάνουν ακόμα και τον Πρωτοσπαθάριο να προβληματιστεί σχετικά με τις μεθόδους
τους. Και ποια μπορεί να είναι τα κίνητρά τους για τη βοήθεια που του
προσφέρουν;
Το ένα χωριό Μελανών μετά το άλλο αφανίζεται, μέσα στις καυτές ερήμους της
Αρβήντλια, καθώς η εκστρατεία των Παντοκρατορικών ταξιδεύει σαν λαίλαπα ολέθρου.
Ταυτόχρονα, ο Ανδρόνικος, Πρίγκιπας της Επανάστασης, η Ιωάννα η Μαύρη
Δράκαινα, και άλλοι επαναστάτες σύντροφοί τους έρχονται προς την Αρβήντλια μέσω
μιας διαστασιακής διόδου στη Σάρντλι. Αλλά δεν γνωρίζουν ακόμα τίποτα για την
καταστροφή που ο Πρωτοσπαθάριος του Θρόνου της Ελρείσβα και οι Παντοκρατορικοί
σύμμαχοί του έχουν εξαπολύσει εναντίον των Μελανών φυλών. Στόχος των επαναστατών
είναι η αποκωδικοποίηση ενός μυστηριώδους μηνύματος που, αν οι υποψίες τους
είναι σωστές, θα αλλάξει τα πάντα για την Επανάσταση και για την Παντοκρατορία
σ’όλο το Γνωστό Σύμπαν...
Τριλογία Sovereign Stone (Well of Darkness, Guardians of the Lost, Journey into the Void)των Margaret Weis και Tracy Hickman
Το πρώτο βιβλίο αυτής της τριλογίας, το Well of Darkness,το είχα διαβάσει το 2007, οπότε θα έλεγε κανείς πως σήμερα, εν έτει 2022, για να διαβάσω τα άλλα δύο θα έπρεπε να ξαναδιαβάσω κι αυτό. Δεν το ξαναδιάβασα, όμως· διάβασα κατευθείαν το δεύτερο, Guardians of the Lost, και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Γιατί, όπως διαπίστωσα, αυτή η τριλογία έχει την εξής ιδιαιτερότητα (που δεν λέω ότι είναι και τόσο τραγικά πρωτότυπο, απλώς ότι δεν συμβαίνει συχνά): το πρώτο βιβλίο είναι σαν πρόλογος για τα άλλα δύο, σαν ιστορικό υπόβαθρο. Το Guardians of the Lost ξεκινά αιώνες μετά από το Well of Darkness.Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα, νομίζω, ακόμα κι αν δεν είχα διαβάσει καθόλου το Well of Darkness. Αλλά τώρα θυμόμουν περίπου τι έγραφε, και, καθώς διάβαζα την υπόλοιπη τριλογία, το θυμήθηκα καλύτερα.
Το τρίτο βιβλίο, Journey into the Void, σε σχέση με το δεύτερο, δεν είναι έτσι, όμως. Είναι άμεση συνέχεια του Guardians of the Lost. Αν δεν έχεις διαβάσει το Guardians of the Lost, δεν είναι να διαβάσεις το Journey into the Void: δεν θα καταλαβαίνεις τίποτα.
Λίγα λόγια, πρώτα, για το σκηνικό όπου εκτυλίσσεται αυτή η ιστορία. Είναι ένας κόσμος αρκετά κλασικός για fantasy, αλλά έχει και κάποιες ιδιομορφίες. Υπάρχουν οι συνηθισμένες φαντασοφυλές (ξωτικά, νάνοι, ορκ) αλλά εδώ είναι πολύ διαφορετικές. Εκτός από τα ξωτικά, ίσως, που θυμίζουν τα ξωτικά που γνωρίζουμε από τον Τόλκιν και τις κόπιες του· όμως ακόμα κι αυτά διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό. Είναι, ωστόσο, ένας «υψηλός» λαός που ζει σε περιοχές με απέραντα δάση· αυτό δεν έχει αλλάξει. Κατά τα άλλα, τα ξωτικά του Sovereign Stone μοιάζουν με εκλεπτυσμένους αριστοκράτες, θα μπορούσες να πεις, και έχουν και διάφορα δικά τους ταμπού σχετικά με την κοινωνική ζωή.
Οι νάνοι δεν έχουν καμία σχέση με τους νάνους που βλέπουμε συνήθως στη φανταστική λογοτεχνία. Είναι ένας κοντός λαός που καβαλά άλογα (εντάξει, κοντά άλογα) και έχει πολύ καλή επαφή μαζί τους (στα όρια του μαγικού). Αναρωτιέσαι γιατί να ήταν νάνοι. Απλά επειδή «πρέπει» να υπάρχουν και νάνοι, υποθέτω...
Τα ορκ επίσης δεν έχουν καμία σχέση με τα συνήθη ορκ που συναντάμε στα βιβλία φαντασίας. Είναι κουρσάροι και ναυτικοί· δεν τα πάνε καλά με την ξηρά. Και παρακολουθούν τους οιωνούς σε σημείο εμμονής. (Παραδόξως, πολλές φορές οι οιωνοί τούς λένε αλήθειες.) Αναρωτιέσαι πάλι γιατί να ήταν ορκ. Απλά επειδή «πρέπει» να υπάρχουν και ορκ, υποθέτω...
Και, φυσικά, «πρέπει» να υπάρχουν και χόμπιτ, έτσι; Αλλά η λέξη χόμπιτ έχει απαγορευτεί να χρησιμοποιείται από άλλους εκτός από τους κληρονόμους του Τόλκιν. Οπότε γενικά οι περισσότεροι τα λένε Χάφλινγκ. Και η Margaret Weis και ο Tracy Hickman τα έλεγαν στην Dragonlance «kender». Τα kender δεν είναι Χάφλινγκ ακριβώς, αλλά είναι πάλι κάτι κοντά ανθρωπάκια που έχουν πλάκα. Έτσι και εδώ τα pecwae. Μοιάζουν, βασικά, τόσο πολύ με τα kender της Dragonlance που θα μπορούσες και να κατηγορήσεις τους συγγραφείς για αντιγραφή του εαυτού τους. Ατελείωτες παραλλαγές από μικρά ανθρωπάκια που έχουν πλάκα αλλά είναι, κατά βάθος, καταπληκτικά.
Στον κόσμο του Sovereign Stone υπάρχουν και Πύλες που όταν περνάς από μέσα τους μεταφέρεσαι από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη: από τη μια Πύλη στην άλλη. Και, προφανώς, έχει μεγάλη σημασία ποιος τις ελέγχει, γιατί έτσι μπορείς να ταξιδέψεις γρήγορα σε μεγάλες αποστάσεις.
Ο κόσμος, γενικά, μου έδωσε την αίσθηση ότι περιλαμβάνει πελώριες άδειες εκτάσεις, όπως η Αυστραλία αλλά στο δεκαπλάσιο. Οι χαρακτήρες απλά ταξίδευαν χωρίς να συναντούν τίποτα, πέρα ίσως – ίσως – ορισμένες φορές, από κάποια χωριά ή μικρές πόλεις άνευ σημασίας. Οι μεγάλες πόλεις είναι λίγες αλλά είναι σημαντικές μέσα στην ιστορία της τριλογίας, και η καθεμία έχει τον δικό της χαρακτήρα. Δεν μπορείς να πεις ότι η Weis και ο Hickman δεν έχουν προσπαθήσει να δώσουν ένα ιδιαίτερο ύφος στον φανταστικό κόσμο του Sovereign Stone, παρότι εμμένουν στα παλιά μοτίβα με τις κλασικές φαντασοφυλές αν και αλλαγμένες.
Για την όλη πλοκή της τριλογίας ισχύει το ίδιο: Περιλαμβάνει πολλά κλασικά στοιχεία της φανταστικής λογοτεχνίας αλλά προσπαθεί και να διαφοροποιηθεί, να δώσει κάτι το ιδιαίτερο. Για παράδειγμα, το βασικό είναι πως υπάρχει ένας σπασμένος μαγικός λίθος (εξ ου και Sovereign Stone το όνομα της τριλογίας) που ένας Σκοτεινός Άρχοντας θέλει να μαζέψει όλα του τα κομμάτια για να κυβερνήσει τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι πολύ κλασικό, πολύ βαρετό, πολύ χιλιοειπωμένο. Στις λεπτομέρειες, όμως, τα πράγματα έχουν την ιδιαιτερότητά τους. Και οφείλω να παραδεχτώ πως ακόμα κι εγώ, που είμαι «περίεργος» με τέτοια πράγματα, δεν βαρέθηκα καθόλου διαβάζοντας τα δύο τελευταία βιβλία της τριλογίας Sovereign Stone.
Δεν έχω κανένα ουσιαστικό παράπονο από αυτή την ιστορία. Σίγουρα δεν είναι κάτι το πολύ παράξενο, ή το πολύ διαφορετικό, ή το πολύ λογοτεχνικό· όμως είναι εκείνο που υποτίθεται πως πρέπει να είναι, και το διαβάζεις άνετα και απολαυστικά. Μπορεί να έχει κάποιες στερεοτυπικές ιδέες, αλλά η ίδια η ιστορία δεν εξελίσσεται και τόσο στερεοτυπικά, με εξαίρεση μόνο στο τέλος, όπου γίνεται η γνωστή Συνάντηση ανάμεσα στον Μεγάλο Κακό και τους Ήρωες. Αλλά ακόμα και τότε δίνουν κάτι το ιδιαίτερο οι συγγραφείς, και δεν απογοητεύουν. Δεν σκέφτηκα: Πφφφ, τι μπανάλ μαλακίες... Κάθε άλλο: καταβρόχθισα τις σελίδες με ευχαρίστηση.
Και ο τρόπος που κινείται η πλοκή (στο δεύτερο και στο τρίτο βιβλίο, τουλάχιστον· γιατί το πρώτο δεν το θυμάμαι και τόσο καλά από το 2007) έχει επίσης κάτι το ιδιότυπο που ξεφεύγει από πολλά σημερινά στερεότυπα. Η σύγχρονη «σοφία» στη φανταστική λογοτεχνία λέει να ακολουθείς φανατικά τους βασικούς χαρακτήρες και μόνο (που καλό είναι να μην είναι και πολλοί!) και, ει δυνατόν, να μην ξεφεύγεις ποτέ από την οπτική γωνία ενός χαρακτήρα κάθε φορά. Στο Sovereign Stone δεν ακολουθούν αυτή τη βαρετή λογική: η αφήγηση απλώνεται αποδώ κι αποκεί, σε σημείο που ορισμένες φορές να εγκαταλείπει τελείως τους «ήρωες» και να αναρωτιέσαι αν θα τους ξαναδείς. Για παράδειγμα, μπορεί να σου γράφει τι γίνεται μέσα σε μια πόλη που σύντομα θα βρεθεί υπό πολιορκία, και μετά να σου περιγράψει την πολιορκία, παρουσιάζοντας δυο, τρεις καινούργιους χαρακτήρες μέσα από αυτήν· αλλά όταν η φασαρία έχει τελειώσει δεν ξαναβλέπουμε ούτε τους εμβόλιμους χαρακτήρες ούτε και την πόλη!
Ορισμένοι θα το θεωρούσαν αυτό «μειονέκτημα», ότι η ιστορία «δεν ξέρει πού πηγαίνει». Εγώ δεν το θεωρώ μειονέκτημα. Νομίζω ότι κάνει τη συγκεκριμένη ιστορία πιο ενδιαφέρουσα και πολυσύνθετη. Θα ήταν χειρότερη αν συνέχεια ακολουθούσε τέσσερις, πέντε χαρακτήρες που απλά ταξιδεύουν και ταξιδεύουν και ταξιδεύουν... (Ναι, ξέρετε τι εννοώ, έτσι; Χασμουρητά ατελείωτα μέχρι που σου έρχεται να πετάξεις το βιβλίο στο τζάκι. Και αναρωτιέσαι Τι κάθομαι τώρα και διαβάζω εδώ; Η τριλογία Sovereign Stone δεν είναι έτσι.)
Το πιο σοβαρό μειονέκτημα της ιστορίας είναι, ίσως, ότι τελειώνει λιγάκι σαν να παρεμβαίνει από μηχανής θεός. Πολλές συμπτώσεις εκεί, προς το τέλος· πολλές συναντήσεις· πολλά «κρυφά σχέδια» που ξαφνικά φανερώνονται. Οι βασικοί ήρωες απλά φαίνεται να σπρώχνονται προς μια μεριά που καταλαβαίνεις ότι θα είναι και το φινάλε.
Το περιγράφω, όμως, πιο άσχημο απ’ό,τι είναι. Το αδικώ, βασικά. Όταν το διαβάζεις δεν σου φαίνεται τόσο άσχημα. Με μια δεύτερη σκέψη, ωστόσο, ναι, μοιάζει λιγάκι στημένο. Είναι η στιγμή που οι συγγραφείς αποφασίζουν ότι εδώ πρέπει να τελειώσει η ιστορία, και κάνουν το παν για να την τελειώσουν. Αλλά στην τριλογία Sovereign Stone νομίζω πως τα καταφέρνουν αρκετά καλά, για τα δεδομένα της. Θυμάμαι άλλα τους βιβλία που το τέλος ήταν ένας απαίσιος από μηχανής θεός, όπως, αν δεν κάνω λάθος, στο Dragons of a Vanished Moon όπου ο από μηχανής θεός είναι σχεδόν κυριολεκτικός: οι βασικοί χαρακτήρες τηλεμεταφέρονται ξαφνικά γύρω από μια αρένα και δύο θεοί παίζουν ξύλο μέσα στην αρένα για την τελική νίκη. Αν είναι δυνατόν... Στην τριλογία Sovereign Stone το φινάλε δεν είναι έτσι, σε καμία περίπτωση. Μπορεί να φαίνεται λιγάκι σπρωγμένο αλλά έρχεται με λογικά βήματα που το καθένα έχει το δικό του ενδιαφέρον.
Πέρα από όλα αυτά, έχω την εντύπωση πως η τριλογία Sovereign Stone περιλαμβάνει πολλά στοιχεία που συχνά εμφανίζονται στα βιβλία των Weis και Hickman εκτός από τα συνήθη ξωτικά, νάνοι, ορκ – τις ληστείες του Τόλκιν. Αν και δεν μπορείς να πεις ότι το Sovereign Stone μοιάζει με την Dragonlance, διακρίνω κάποιες ομοιότητες, και υποθέτω πως υπάρχουν επίσης κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στο Sovereign Stone και σε άλλα βιβλία που έχουν γράψει οι Weis και Hickman. Το Death Gate Cycle ίσως να έχει κι αυτό Πύλες παρόμοιες μ’αυτές που υπάρχουν εδώ – αν και δεν είμαι σίγουρος· δεν το έχω διαβάσει ακόμα. Κατά τα άλλα, στο Sovereign Stone βλέπουμε κάτι «ιππότες των θεών» που τους λένε Dominion Lords, όπως και στη Dragonlance έχουμε ιππότες αν και υπό μια τελείως διαφορετική έννοια. Στο Sovereign Stone έχουμε pecwae που είναι σχεδόν ίδια με τα kender, και έχουν και την ίδια πλάκα: είναι γουστόζικα και καταπληκτικά, αν και ίσως όχι τόσο εξωφρενικά όσο τα kender. Στο Sovereign Stone έχουμε Vrykyl που το όνομά τους μοιάζει να υπονοεί βρικόλακες, αλλά περισσότερο με τους Death Knights από την Dragonlance μοιάζουν παρά με τον Κόμη Δράκουλα, και υποτίθεται πως είναι ένα είδος «σκοτεινού ιππότη», το αντίθετο των Dominion Lords. Στο Sovereign Stone έχουμε, επίσης, δράκους. Όχι που θα έλειπαν. Αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τους δράκους της Dragonlance, φυσικά. Είναι τελείως διαφορετική στη σκέψη, αν και πάλι πελώριοι και μεταμορφώνονται και σε ανθρώπους. Πολύ πιο σπάνια, όμως, τους συναντάς. Δεν είναι όπως στην Dragonlance που πετάνε πέρα-δώθε πάνω από τις πόλεις.
Όσοι έχουν διαβάσει Margaret Weis και Tracy Hickman θα βρουν αρκετά κοινά στοιχεία που παρουσιάζονται και σε άλλα τους βιβλία. Χωρίς αυτό να είναι μειονέκτημα. Οι άνθρωποι, προφανώς, έχουν κάποιες «σταθερές αξίες»· και όταν διαβάζεις βιβλία τους ξέρεις περίπου τι θα συναντήσεις χωρίς όμως αυτά που γράφουν να είναι πανομοιότυπα.